Συνήθειες αυτοβοήθειας:

Ήμουν ή μάλλον…μπορεί και να είμαι ακόμα  ο χειρότερος κριτής του εαυτού μου – και αυτό είναι κάτι που θα μπορούσε να με κρατήσει πίσω στη δουλειά μου. Βρήκα όμως τρόπους ώστε να σταματήσω να είμαι τόσο σκληρή με τον εαυτό μου και να χρησιμοποιώ απλές στιγμές κατά τη διάρκεια της ημέρας για να ηρεμώ όταν αισθάνομαι  πνιγμένη.

Όταν άκουσα για πρώτη φορά από την ψυχολόγο μου  για την αυτο-συμπόνια, η αρχική μου  αντίδραση ήταν μια ανησυχία ή δυσπιστία. Νόμιζα  ότι το να είμαι ευγενική με τον εαυτό μου με κάνει αδύναμη ή εφησυχασμένη. Πίστευα ότι η αυτοκριτική με κρατά υπόλογη ή βελτιώνει την απόδοσή μου  και ανησυχούσα ότι αφήνοντας τη συνήθεια της αυτοκριτικής θα γινόμουν λιγότερο ικανή. Αυτό που δεν ήξερα είναι ότι ισχύει το αντίθετο: με το να κρίνουμε υπερβολικά τους εαυτούς μας και να τους κρατάμε υπόλογους σε ανέφικτα πρότυπα είναι πολύ πιθανό να υπονομεύσουμε την απόδοσή μας.

Το σημάδι ήταν ξεκάθαρο σαν συναγερμός αυτού του συμπεράσματος  στον αγκώνα μου: Ψωρίαση !!!

Πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι η αυτοκριτική “προφητεύει” την κατάθλιψη, την απώλεια αυτοεκτίμησης, την αρνητική τελειομανία (η  τελειομανία που δεν μας οδηγεί στην καλύτερη απόδοση αλλά στη ντροπή και στο άγχος) και την αναβολή. Τελικά, η αυτοκριτική θέτει σε κίνδυνο τους στόχους μας και υπονομεύει τις επιδιώξεις μας, είτε πρόκειται για στόχους υγείας, για προσωπικούς ή για επαγγελματικούς στόχους.

Αυτό που προκαλούσε σε εμένα ήταν φόβος δηλαδή άγχος.

Η αυτο-συμπόνια δημιουργεί ανθεκτικότητα, μας δίνει τη δυνατότητα να είμαστε εύστροφοι  και ευέλικτοι, και μας δίνει τη δυνατότητα να εντοπίσουμε προβλήματα, να δεχτούμε αρνητικά σχόλια από άλλους και να αλλάξουμε τις συνήθειες που δεν μας εξυπηρετούν πλέον. Αυτό θα μας βοηθήσει να εξελιχτούμε, να μάθουμε, να διαμορφώσουμε καλές συνήθειες και, τελικά, να είμαστε πιο επιτυχημένοι.

Τέσσερις τρόποι για να εξασκήσουμε την αυτο-φροντίδα στην εργασία!

Η πρακτική της αυτο-συμπόνιας είναι εξίσου σημαντική με την εφαρμογή συμπόνιας στους άλλους. Όταν η αυτο-συμπόνια γίνεται πρόκληση, ας δοκιμάσουμε τις ακόλουθες προσεγγίσεις:

1. Χρησιμοποιούμε το γεύμα ως πράξη αυτο-φροντίδας. Όταν τρώμε, αφιερώνουμε μια στιγμή για να παρατηρήσουμε την τροφή που δίνουμε στον εαυτό μας. Έχουμε τη δύναμη να επιλέξουμε να φάμε κάτι που να μας κάνει να αισθανόμαστε καλά.

2. Ας θυμηθούμε πώς όλοι αισθανόμαστε όχι και τόσο τέλειοι. Όταν βρισκόμαστε σε μια κατάσταση αυτοκαταστροφής, έχουμε νεύρα με τον εαυτό μας και νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα σωστά, ας θυμηθούμε ότι όλοι μας περνάμε από αυτές τις φάσεις. Όλοι μας ξέρουμε ότι υπάρχουν μέρες που νιώθουμε “ανίκανοι”. είναι σημαντικό να μην αφήνουμε αυτές τις σκέψεις να μας καταβάλουν και να μην πιστεύουμε ότι είναι αλήθεια! Είναι απλά άλλη μια ανθρώπινη κατάσταση.

3. Είμαστε φίλος του εαυτό μας. Όπως απλό και αν ακούγεται, είναι εξαιρετικά χρήσιμο. Όταν παρατηρούμε ότι είμαστε σκληροί στον εαυτό μας, ας σκεφτούμε πώς θα αντιδρούσαμε αν το ίδιο θέμα το είχε ένας φίλος μας. Τι θα λέγαμε; Πώς θα τον στηρίζαμε; Καιρός να κάνουμε το ίδιο για τον εαυτό μας!

4. Ζητάμε βοήθεια. Πολλοί από εμάς έχουμε την ιδέα ότι πρέπει να είμαστε “επαγγελματίες” και να χειριζόμαστε τα πράγματα από μόνοι μας. Σκεπτόμενοι έτσι δε ζητάμε καλοσύνη, κατανόηση ή βοήθεια. Πολλές φορές μάλιστα αρνούμαστε να τη δεχτούμε όταν μας δίνεται. Με την πάροδο του χρόνου συνειδητοποιούμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τα πάντα στη δουλειά μας μόνοι μας. Ας δοκιμάσουμε να δώσουμε σε κάποιον άλλο την ευκαιρία να μας στηρίξει. Οι άνθρωποι θέλουν να βοηθήσουν! Ας σκεφτούμε πώς αισθανόμαστε εμείς όταν βοηθάμε άλλους. Ξεπερνάμε το “Όχι, ευχαριστώ” ή “Είναι εντάξει, είμαι καλά” και όταν κάποιος μας προσφέρει κάτι, δοκιμάζουμε να πούμε ναι!