Πρόσφατα έλαβα ένα email από ένα από ένα από τα έφηβα μέλη της Souldiet που με έβαλε σε σκέψη. Αυτό το email ήταν η οπτική ενός εφήβου για τη ζωή του. Μου εξηγούσε με πολύ απλά λόγια τους λόγους για τους οποίους δεν είναι πάντα εύκολο να ακολουθήσει το διατροφικό πλάνο καθώς και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει.

Διαβάζοντας τα λόγια του, συνειδητοποίησα πόσο σκληρό είναι από μέρος μου να ζητώ από έναν έφηβο να είναι πειθαρχημένος στη διατροφή του. Και ειλικρινά πιστεύω, ότι δεν είμαι η μόνη που έχω προσδοκίες από αυτόν, χωρίς πάντα να παίρνω το χρόνο να μπω στη θέση του. Ούτε ο γυμναστής, ούτε ο καθηγητής, ούτε ο φίλος αλλά ούτε πολλές δυστυχώς φορές ο ίδιος ο γονιός μπαίνει σε αυτή τη διαδικασία. Το πρώτο που συνήθως σκεφτόμαστε όλοι εμείς, είναι ότι ακούμε δικαιολογίες και αντιδρούμε ανάλογα. Υψώνουμε την ένταση της φωνής μας και είμαστε απόλυτοι σε αυτό που λέμε “Άν θές, θα βρεις τρόπο να το κάνεις!”. Πώς όμως έχουμε αυτές τις απαιτήσεις από ένα παιδί; Πώς να το κάνει;

Στη φύση του κάθε παιδιού και του κάθε εφήβου, δεν είναι το διάβασμα, οι κανόνες, το πρόγραμμα. Είναι η ελευθερία, το παιχνίδι, το να νιώθει ότι μπορεί να ανοίξει τα χέρια του και να πετάξει όπως ο Σούπερμαν! Η έλλειψη όλων αυτών λοιπόν, αυτής της τρέλας, της ανεμελιάς και της ελευθερίας, στρέφει τα παιδιά στο να προσπαθούν να τα βιώσουν όλα αυτά μέσω της γεύσης και του φαγητού, στρέφει τα παιδιά στη χαοτική και γεμάτη παγίδες βιομηχανία του φαγητού.

Φέρνω στο μυαλό μου τη δική μου παιδική και εφηβική ηλικία προσπαθώντας να κατανοήσω καλύτερα το τι συμβαίνει. Μεγάλωσα σε μια γειτονιά παίζοντας κουτσό, μήλα, κάνοντας βόλτες με το ποδήλατο, πέφτοντας κάτω, γδέρνοντας τα γόνατά μου και γεμίζοντας μελανιές από τις περιπέτειές μου! Στρέφω την προσοχή μου στο πώς έχτιζα τα συναισθήματά μου. Τα συναισθήματά μου χτίζονταν όταν έκανα ατασθαλίες και μου φώναζε η μαμά μου, όταν έτρεχα και έπεφτα αλλά έπρεπε να σηκωθώ και να συνεχίσω γιατί αλλιώς θα έχανα στο παιχνίδι – δεν υπήρχε pause button για να πατήσω!- όταν έκλαιγα γιατί με “έκλεβαν” στο παιχνίδι! Ήμουν χαρούμενη και ήμουν γεμάτη συναισθήματα – δεν μου έμενε χώρος που να χρειαστεί να τον γεμίσω με το φαγητό! Το φαγητό δεν είχε κάποιο βαθύτερο νόημα, απλά έτρωγα. Σίγουρα ως παιδί μου άρεσαν φαγητά όπως τα μακαρόνια με τον κιμά ή τα σουβλάκια, αλλά το φαγητό δεν ήταν κάτι που με απασχολούσε όλη μέρα.

Σήμερα τα παιδιά έχουν τόσα μαθήματα, τόσα φροντιστήρια και τόσες μα τόσες δραστηριότητες που πολύ συχνά ξεχνάνε εντελώς το φαγητό κατά τη διάρκεια της ημέρας. Γυρνώντας αποκαμωμένα λοιπόν στο σπίτι, να σκεφτούν τι; Να φάνε μπρόκολο; Δε νομίζω ότι αυτό είναι κάτι ρεαλιστικό όχι μόνο για τα παιδιά αλλά για κανέναν μας! Ούτε εγώ, αλλά ούτε κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δε γυρνάει σπίτι κουρασμένος, εξαντλημένος, χωρίς να έχει φάει τίποτα όλη μέρα και θέλει να φάει μπρόκολο! Φυσικά και θέλουμε όλοι μας, την εύκολη και γρήγορη λύση του junk food. Ως άνθρωποι όμως έχουμε ένα τεράστιο προσόν και ταλέντο: μπορούμε να προσαρμοζόμαστε.

Τα παιδιά όπως είναι φυσικό δεν μπορούν να σταματήσουν ούτε τα μαθήματα αλλά ούτε και τα φροντιστήρια. Εμείς όμως ως κηδεμόνες τους μπορούμε και οφείλουμε να αφιερώσουμε λίγο παραπάνω χρόνο για να εξηγήσουμε στα παιδιά ότι σκοπός του φαγητού δεν είναι μόνο να μας χαλαρώσει, να μας κάνει να αισθανθούμε πληρότητα, απόλαυση και ευτυχία. Σκοπός του είναι επίσης να μας θρέψει και να μας γεμίσει ενέργεια ώστε να μπορούμε να τρέξουμε, να περπατήσουμε, να γελάσουμε, να κοιμηθούμε και πολλά άλλα! Οφείλουμε να παρακινούμε τα παιδιά να κάνουν όλες αυτές τις δραστηριότητες που καταναλώνουν ενέργεια, προκειμένου να μάθουν τι είναι η ενέργεια που μας προσφέρει το φαγητό και γιατί και πότε τη χρειαζόμαστε.

Δίνουμε κίνητρα στα παιδιά μας να κάνουν περιπάτους, να αθλούνται, να χρησιμοποιούν το περπάτημα για μικρές αποστάσεις και να μην κάνουν μια καθιστική ζωή, ώστε να μη βρεθούν ποτέ στη δυσάρεστη θέση να γίνουν δακτυλοδεικτούμενα. Πρέπει επίσης να εστιάσουμε την προσοχή μας στο να φέρουμε τα παιδιά σε επαφή με τα συναισθήματά τους και να τα ωθήσουμε στο να δημιουργήσουν συναισθήματα με τρόπους πέραν του φαγητού. Πώς θα γίνει αυτό; Με χίλιους και έναν τρόπους! Με αγκαλιές, με παιχνίδια, με ενθουσιασμό, με συζήτηση, με διαφωνίες, με παράπονο, με κλάμα, με θυμό και με προσπάθεια. Όλα αυτά λείπουν στα παιδιά αλλά και σε όλους μας, και αυτός είναι και ο λόγος που κατά καιρούς όλοι μας προσπαθούμε με καλύψουμε τα συναισθηματικά κενά μας με φαγητό. Ας αφήσουμε τα παιδιά να κλάψουν, να θυμώσουν, να φοβηθούν, ας μη τους κάνουμε όλα τα χατίρια. Πιστέψτε με, δε θα πάθουν απολύτως τίποτα!

Ας γίνουμε πιο ανεκτικοί στη γκρίνια και στη φασαρία στο σπίτι, καθώς είναι και αυτό κομμάτι της ζωής, και εκτός από τα παιδιά, γεμίζει και εμάς! Έχουμε όλοι μας υπάρξει παιδιά, και τώρα ως ενήλικες είναι η στιγμή που πρέπει να δείξουμε κατανόηση, να μάθουμε τη γλώσσα των παιδιών και να επικοινωνούμε μαζί τους. Το σημαντικότερο όλων: είναι η στιγμή να αφήσουμε τα παιδιά να είναι αυτό που ακριβώς είναι, παιδια! Ελεύθερα, γεμάτα τρέλα, φαντασία, συναισθήματα, παιδιά!